Co niedzielę przyjeżdżałem z przedmieść Wrocławia, gdzie mieszkam, do Kościoła NMP na Piasku nie tylko dlatego, że to bardzo piękna świątynia. Główny powód przyciągający mnie tam to ks. Michalec. Jego kazania były zdumiewające: wielowątkowe, pełne dygresji, które czasem - choć kazanie było bardzo dobrze przygotowane, w znacznej mierze napisane - stawały się jakby wątkiem głównym. Ks. Michalec kształtował swoje kazanie jak gałęzie drzewa szeroko rosnącego na boki, ale zarówno jego główny pień, jak te wszystkie uboczne odgałęzienia miały głębokie znaczenie. W każdym znajdowałem coś do przemyślenia.
Prof. Andrzej Wiszniewski,
minister Komitetu Badań Naukowych

Jeśli miałbym określić zasadniczy tenor, jądro myśli, wokół której ogniskowały się kazania ks. Juliana, to przypomnieć bym musiał aforyzm francuskiego pisarza chrześcijańskiego Daniela Ropsa, który twierdzi, że „Boga w równym stopniu wielbić można budując katedry, jak i obierając ziemniaki”. Bo w moim  przekonaniu ks. Julian uczył nas, jak dalece w najbardziej prozaicznej czynności dnia zbawiamy siebie i jednocześnie bierzemy udział w dziele zbawiania świata. W jego wizji człowieka i ludzkich zadań w świecie właściwie pryskała granica między sacrum a profanum, właściwie wszystko stawało się sacrum.
Marek Dyżewski,
krytyk muzyczny

Sposób w jaki ks. Michalec podczas pogrzebu przemawiał... nie, to nie jest to określenie... w jaki rozmawiał z nami, z Bogiem, mogłoby się wydawać bluźnierczy. Ponieważ to było coś w rodzaju walki o prawdę. Walki takiej, w którą porwane były wszystkie zmysły, ale wszystko, co nas otaczało, było - przez analogię do prawdy, do zmysłów, do nas samych - do bólu chwiejne, patetycznie niewłaściwe. I nie chodzi tu o konkretnego, prawdziwego ks. Michalca. (...) Pasja, która była ks. Julianowi właściwa, wydała mi się wówczas pokrewna z pasją osoby znanej i mi bliskiej (...), z osobą i twórczością Pasoliniego.
Bogusław Kierc, aktor,
reżyser, eseista