Cud w Sewilli

Barwna panorama wybitnych dzieł barokowego malarstwa w Sewilli!

Ponad 300 kolorowych ilustracji!

Reprodukcje dzieł należących do kanonu sztuki europejskiej!

Quien no ha visto Sevilla No ha visto maravilla

Stare przysłowie mówi, że kto nie widział Sewilli, nie widział cudu. Tym, co jest „najcudowniejsze” w tym niezwykłym mieście, pozostaje bez wątpienia siedemnastowieczne malarstwo, dziś po części rozproszone w kolekcjach niemal na całym świecie, od dalekiej Australii aż po Amerykę Łacińską. Po szeregu przeciętnych szesnastowiecznych artystów, tworzących w całej Hiszpanii w kanonach wyznaczonych przez sztukę włoską, właśnie w Sewilli w siedemnastym stuleciu odrodziło się znakomite, nowatorskie malarstwo. Wiązało się to z pewnością z trwającą wciąż prosperitą ekonomiczną w stolicy Andaluzji, najważniejszym porcie Hiszpanii, nadzorującym cały handel z Ameryką. Utrwalone struktury społeczne potencjalnej klienteli, z dominująca rolą Kościoła katolickiego, zainteresowane były licznymi dziełami wykonywanymi przez artystów pracujących w mieście nad Gwadalkiwirem. Byli wśród nich zarówno Włosi, jak i Flamandowie, jednak z czasem dominującą nacją stali się Hiszpanie i to głównie urodzeni w Andaluzji. Wiek XVII wydał na świat nieproporcjonalną wręcz liczbę wybitnych malarzy, jakich nie było w Sewilli ani we wcześniejszych, ani w późniejszych stuleciach. Artyści tej miary co Diego Velázquez, Francisco de Zurbarán, Alonso Cano, Francisco de Herrera Mł., Juan de Valdés Leal czy Bartolomé Esteban Murillo należą do największych wirtuozów pędzla w dziejach sztuki powszechnej, którzy wycisnęli znaczące znamię na dziejach kultury, zresztą nie tylko hiszpańskiej.

Fragment Wstępu

Ks. Andrzej Witko – historyk sztuki i teolog duchowości, profesor Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, kierownik katedry historii sztuki nowożytnej w Instytucie Historii Sztuki i Kultury UPJPII, członek Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych San Telmo w Hiszpanii, Komisji Historii Sztuki Polskiej Akademii Umiejętności, członek czynny Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i Rady Naukowej Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk. W swoich badaniach zajmuje sie głównie nowożytna sztuka hiszpańska, ikonografia chrześcijańska oraz kultem Miłosierdzia Bożego. Napisał szereg książek i artykułów, opublikowanych w Polsce, Niemczech, Austrii, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Włoszech, Irlandii, Bułgarii i Słowacji. Najważniejsze książki: Ein Bild bewegt die Welt (1994); Gesù Nazareno Riscattato (1999); Multa diffcilia inceptu (1999); Trynitarze (1999); Gloria Tibi Trinitas et captivis libertas (2000); Sztuka w służbie Zakonu Trójcy Świętej w siedemnastym i osiemnastym stuleciu (2002); San Miguel de los Santos (2003); San Simón de Rojas (2003); Jesús Nazareno Rescatado (2004); Obraz Bozego Miłosierdzia (wyd. 2, 2004); e Vessel of the Divine Mercy (2004); e Order of the Holy Trinity and Captives (2009); Jezus Nazareński Wykupiony (2010). Wydał pierwsza w języku polskim antologie najważniejszych tekstów humanistycznych poświęconych analizie najsłynniejszego obrazu Diega Velázqueza pt. Tajemnica Las Meninas (2006) oraz tom Kultura artystyczna siedemnastowiecznej Sewilli… (2010).

Opracował pośmiertny wywiad-rzekę: Anna Jantar (wyd. 2, 2012). Jest autorem scenariuszy programów telewizyjnych, widowisk teatralnych i estradowych oraz redaktorem kilku wydawnictw muzycznych. Przygotowany przezeń czteropłytowy album Wielka Dama (2010) zyskał status Złotej Płyty. Napisał libretto do oratorium O, Sancta Caritas (2011), z muzyka Artura Żalskiego.