Przedsięwzięcie, jakim są niniejsze Prolegomena, wymaga uprzednich usprawiedliwień, zarówno ze względu na swoją objętość, jak i ze względu na treść. Usprawiedliwień skierowanych do teologów: ich cierpliwość będzie wystawiona na próbę, bo nie uprawia się tu jeszcze teologii in recto, lecz dopiero gromadzi do niej materiał. Książka jest zbiorem materiałów i wątków. Konstruuje rusztowanie, po którym następnie będzie można swobodnie się poruszać. Oczywiście teolog przeglądający te strony z pewną dozą wyczucia powinien dostrzec, iż jej temat przebłyskuje w każdym szczególe, zaznacza się w ujęciu ogólnym i quasi in obliquo. Brakuje tylko magnesu, który ukierunkuje opiłki żelaza i zbierze je w chrystologię, naukę o Trójcy Swiętej, nauczanie dotyczące życia w Kościele i życia chrześcijańskiego. Pilniejsze jest usprawiedliwienie wobec filologów. Z nieogarnionej li-teratury dramatycznej i teatralnej autor wybrał tylko skąpe fragmenty, przede wszystkim zaś nie mógł ich potraktować w perspektywie literackiej, lecz był zmuszony wybrać je i przedstawić tak, jak tego wymagał jego teologiczny zamiar. W konsekwencji ocena formalno-estetyczna traci znaczenie, dramaturdzy i ich dzieła są przywoływani jako osoby literacko znaczące według powszechnej oceny, bez krytycznej rewizji tego osądu. Doboru omawianych dramatów dokonano z punktu widzenia ich przydatności dla teologii; nikt nie będzie zaprzeczał jednostronności tej perspektywy. Dramat grecki, o którym była mowa w Herrlichkeit III/I, pozostaje w tle, podobnie jak niektóre znaczące dzieła Szekspira, Corneille"a, Goethego i wielu innych. Ich przydatność dla teologii nie jest tak oczywista jak w przypadku innych, które - jak ufamy - mogą zapłodnić przyszłą teologię, do tej pory najczęściej.