Sens filozofii europejskiej od wieków wyznaczał postulat Arystotelesa, sformułowany w Topikach: “nazwami należy posługiwać się w taki sposób, jak czyni to ogól ludzi”. Tymczasem celem nowoczesnej dialektyki uprawianej przez tak różnych myślicieli, jak Nietzsche. Heidegger, filozofowie dialogu, postulujący apokatastazę ks. Hryniewicz, o. Karl Rahner czy wreszcie ojcowie postmodernizmu: Lyotard i Deleuze - stało się rozbicie tego trwałego, ponadczasowego punktu oparcia, jaki dla myślicieli stanowiły intersubiektywne pojęcia istnienia, rozumu czy duszy.

Paweł Lisicki (ur. 1966) - autor dwóch zbiorów esejów: Nie-ludzki Bóg i Doskonałość i nędza oraz dramatu Jazon - w swojej nowej książce mierzy się z dorobkiem najwybitniejszych przedstawicieli współczesnej humanistyki, w sposób twórczy czeipiąc z filozofii klasycznej Sokratesa. Platona i Arystotelesa, myśli Ojców i Doktorów Kościoła - św. Atanazego. Klemensa Aleksandryjskiego i św. Tomasza z Akwinu, a także teologów katolickich dwóch ostatnich stuleci - kardynała Newmana. Karla Adama. Romano Guardiniego. Dietricha von Hildebranda i Etienne Gilsona.