Podaję ludziom naczynie, z którym mają przychodzić po łaski do źródła miłosierdzia. Tym naczyniem jest ten obraz z podpisem: ‘Jezu, ufam Tobie’ [Św. Faustyna, Dzienniczek. Miłosierdzie Boże w duszy mojej, Kraków 1998, nr 327]. W 1934 roku Pan Jezus skierował te niezwykłe słowa do prostej, niewykształconej zakonnicy ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia – św. Faustyny Kowalskiej. Bóg wybrał ją na Sekretarkę Bożego Miłosierdzia, aby przekazała całemu światu nową formę Nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego – obraz Bożego Miłosierdzia, jako naczynie i narzędzie do czerpania łask.
Obraz przedstawiający miłosiernego Chrystusa, został objawiony siostrze Faustynie Kowalskiej w Płocku dnia 22 lutego 1931 roku podczas wizji w celi klasztornej. Stanowi on wizualną syntezę nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego, bo nie tylko ilustruje tajemnicę miłosierdzia Bożego, najpełniej objawioną w życiu, śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa, ale także wskazuje na odpowiedź, jaką człowiek powinien dać Bogu poznając tę niezgłębioną tajemnicę wiary. Słowa: Jezu, ufam Tobie umieszczone w podpisie pod obrazem zwracają uwagę na pierwszą, podstawową odpowiedź człowieka na uprzedzającą miłosierną miłość Boga, którą jest ufność, stanowiąca istotę Nabożeństwa. Dlatego realizacja jakiejkolwiek jego formy bez postawy ufności nie miałaby nic wspólnego z Nabożeństwem do Miłosierdzia Bożego i nie gwarantowałaby udziału w nadzwyczajnych obietnicach, związanych z jego praktykowaniem. Nabożeństwo to prowadzi nas również do czynnej miłości bliźniego, realizowanej słowem, czynem i modlitwą. (...)
Fragment Wstępu
