Książka Matki Marii Assunty FI to wyjątkowo dojrzałe i odważne dzieło napisane przez kobietę-teologa w habicie. Czytelnik od pierwszych jej stron doceni z pewnością wyrazistość podejścia i kompletność myśli Autorki, a także przejrzysty i wyrafinowany styl chrześcijańskiego rozumowania znajdującego swe źródło w modlitwie i uważnym wsłuchaniu się w głos Boga. Takie książki nie powstają przy biurku, ale na kolanach przed Chrystusem i Jego Przecudowną Matką.

Temat podjęty w książce wymaga odwagi i pokory. I choć trudno ocenić z boku występowanie w kimś akurat tego zestawu zalet – pomimo że lubią one podróżować w parze – należy go zakładać w samym wyborze zagadnienia Maryi jako Współodkupicielki i Wszech-Pośredniczki Łask. Podejmowanie refleksji na ten temat oceniane bywa przez niektórych jako spacer po polu minowym. Zwłaszcza, że łatwo jest być dziś posądzonym o tak zwany „mariologiczny maksymalizm” – cokolwiek miałby on oznaczać – traktowany wręcz za rodzaj „myślozbrodni” w niektórych środowiskach, zwłaszcza tych przesiąkniętych dyktaturą dialogizmu i ekumenicznej poprawności.

W książce Matki Marii Assunty FI, dzięki odwołaniu się do wielu myślicieli katolickich, zwłaszcza bł. Jana Dunsa Szkota i św. Maksymiliana Kolbego, tytuł Współodkupicielki jest wywiedziony z dogłębnej analizy dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny. Katechizm Kościoła Katolickiego uznaje, że dogmat o Niepokalanym Poczęciu jest związany z przekazaną przez Ojców prawdą o Maryi jako nowej Ewie. To powiązanie prowadzi do zrozumienia roli Dziewicy w Odkupieniu, w świetle wyższości nowego Stworzenia nad pierwszym.

Fragment wstępu ks. prof. dr. hab. Roberta Skrzypczaka