„Elementarz dla dziadków” pokazuje ogrom szczęścia, które może wynikać z symbiozy trzech generacji, z akcentem na symbiozę dziadków z wnukami. To, co opisuję, nie wynika z jakiś studiów czy lektur innych poradników, lecz jest pokłosiem własnego doświadczenia. Jest przedłużeniem poprzedników: „Elementarza dla rodziców” i „Elementarza dla zakochanych”. Jest ściśle z nimi powiązany. Podaje też przykłady radzenia sobie z zachowaniem pogody ducha, nienadążaniem za światem automatyki oraz z przykrościami zaawansowanego wieku, takimi jak kłopoty ze zdrowiem czy pamięcią.