Tysiąc lat temu, w 1025 roku Bolesław Chrobry został pierwszym królem Polski, która tym samym stała się odtąd królestwem. Koronacja czyniła z Bolesława jedną z najważniejszych postaci ówczesnej Europy, a jego państwo stawiała w rzędzie monarchii, takich jak inne królestwa łacińskiej Europy, powstałe z imperium Karola Wielkiego, od imienia którego wywodzi się słowo „król”. Władza królewska, jak wierzono, pochodziła od samego Boga. Król jako pomazaniec sprawował władzę nad poddanymi z woli Boga i w Jego imieniu...

Ukoronowany Bolesław stawał się suwerenny w swoich decyzjach, co zresztą potwierdzał całym swoim panowaniem, w czasie którego z uporem i nieugiętą wolą, konsekwentnie walczył o niezależność swojego państwa. Był nie tylko wielkim politykiem, ale przede wszystkim wojownikiem, i to w swojej epoce wojownikiem najznakomitszym.

W ogniach ustawicznych zwycięskich walk, prowadzonych siłami wszystkich plemion polskich, zahartował on ich poczucie jedności narodowej, przyzwyczajając do obrony olbrzymiego państwa jako całości. W koronie królewskiej dał im symbol tej jedności i jej ostoję, zasługując się przyszłym pokoleniom z epoki rozbicia politycznego, dla których właśnie ten symbol stał się hasłem ponownego zjednoczenia w jedno państwo narodowe
– pisał historyk Roman Grodecki.

Zajrzyj do książki: